sábado, noviembre 19, 2005

En días de lluvia...

Este comentario es para todas las personas que están por aquí, estos días que viven más o menos como yo, las cosas son difíciles para vosotros y para mi, no sé si estais de acuerdo conmigo, somos pre-adultos o algo por el estilo, y empezamos a pensar si todo aquello con lo que soñabamos de pequeños está por aquí o no, me refiero a que cuando era pequeño tenía clarísimo como iba a ser de mayor, si cualquiera de vosotros os cruzarais con el pequeño Andrés González por la calle, y le preguntaseis "¿Andresito que vas a ser de mayor?" (teniendo en cuenta que de pequeño era mucho más tímido que ahora y posoblemente no os contestase), salvando esto, el pequeño Andresito lo tendría muy claro y os diría: "Yo de mayor voy a ser Superman", ya sé que casi todos pensariais que es la típica tontería de Andrés y la mayoría no me hariais ni caso, pero si nos paramos a pensar en lo que significa, yo de pequeño estaba completamente seguro de que mayor iba a hacer cosas grandes, de que solo tenía que ser un poco mayor para poder hacer algo importante con mi vida (joder, yo iba a poder volar cuando fuera mayor),...y con el tiempo, vamos cambiando nuestros sueños, y los sustituímos por otros, como inentar sacar la carrera, intentar decidir que queremos hacer para el año que viene, encontrar un buen trabajo (o no tan bueno, un trabajo), o en último caso no cagarla con las cosas importantes o con las que nos importan....PERO ¿QUÉ ES TODO ESTO COMPARADO CON VOLAR?,...solo quiero que volvamos atrás un moento (los que querais), y volvais a pensar en vuestros SUEÑOS, recuperadlos y hacedlos vuestros otra vez, no los abandoneis os servirán en los momentos más difíciles, lo que os hizo felices un día...y a los que todo esto os parezca la típica tontería de Andrés solo pensad, que esto os aporta un detalle gracioso: SI, YO DE PEQUEÑO ME PONÍA LOS CALZONZILLOS POR FUERA, UN MANTEL EN EL CUELLO Y POR EL PASILLO DE MI CASA VOLABA Y SALVABA EL MUNDO UNA Y OTRA VEZ...

3 Comments:

Anonymous Anónimo said...

sueños??a veces nos olvidamos de que existen,pero realmente me estoy empezando a preguntar si esto de venir a trabajar al tango en "dias de lluvia" no es más una terapia que un trabajo!!(si lo piensas bien podriámos sacarle partido jajaja)pues los sueños que cada uno tenía cuando era un niño está claro que con el paso del tiempo han ido cambiando,más que nada porque empiezas a ser conciente de las cosas y a tener una escala de valores,que por cierto te intentaban explicar en las clases de religión,en egb,cuando no eres más que un crio y tu único sueño es que tu trompo sea el más grande o ponerse los calzoncillos por fuera y creerte superman...bahh!!creces y tu marcas tu escala de valores y para llevarla a cabo debes ir cambiando tus sueños por situaciones de la vida...personalmente no creo que se deba vivir pensando que hubiera sido de mi vida si...??sufrir forma parte de la vida,es chungo pero es así...como explica el ying-yang,dentro de lo bueno siempre hay algo malo y dentro de lo malo siempre hay algo bueno...en los momentos duros sólo hay que pensar que dentro de lo malo hay algo bueno...por ejemplo que tienes a tu lado a tus amigos que te van a apoyar,esa es la parte buena,descubrir que la gente te quiere,con tus virtudes y tus defectos...pero como se suele decir"soñar es gratis"
y aunque seamos pre-adultos nunca puedes dejar de sentirte niño...porque eso realmente es lo que te hace seguir soñando.

12:54 p. m.  
Blogger Unknown said...

Que sepas que eu de pequeno tamen soñaba con voar, pero a diferencia de ti, eu son máis realista, pois quería ser piloto de cazas.
O problema foi a primeira vez que tiven un ordenador diante, que me enamorei deses cacharros, a ata agora, que sigo enamorado deles (metaforicamente falando).

Por certo, se tes algunha foto tua cos calzoncillos por foras, o mantel atado ao cuello e intentando voar, estás tardando en enseñala.

6:12 p. m.  
Blogger Nena said...

Sueños... he tenido un montón de ellos.Cumplidos?Ninguno. He soñado con ser bailarina, pianista, dibujante... y todo se me iba escapando de las manos, todo se relegaba a un segundo plano, todo se quedaba en "algún día" y al final sigue encerrado en mi cabeza, escondido.
En algún momento perdemos la ilusión y nos damos cuenta de que nos va a costar un poco volar y que quizá hoy no podamos salvar el mundo, pero por que no seguir pensando que quizá mañana pueda ser el día en que consiga hacer esas grandes cosas como salvar el mundo?

1:11 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home